Dünya Döner Renkler Kalır – Belgin Bıyıkoğlu

Yazarın hayatından izler taşıyan Dünya Döner Renkler Kalır hem kurgu yönüyle hem de karakterler açısından oldukça yoğun bir anlatım. Karakter çokluğuna rağmen Bıyıkoğlu, olayları üç ana karakter olan Cahide, Fikret ve Feride çevresinde şekillendirip onların anlatımıyla okurlara sunuyor; tabii ki, kitabın gölge karakteri Sabite Hanım ve arkasında bıraktığı defteri eşliğinde.

Cahide’nin gördüğü bir rüyayla başlayan roman hem karakterleri hem de okurları kimi zaman mekânlar arasında kimi zaman geçmişle gelecek arasında rengârenk yolculuklara çıkarıyor. Bu yolculuklar esnasında okurlar, bir yandan doğanın sunduğu güzellikler karşısında büyülenirken bir yandan da sevginin her çeşidiyle harmanlanmış bu hikâyenin karakterlerinin hem kendileriyle hem de çevresindekilerle yüzleşmeleri sonucu nasıl değiştiklerine tanık oluyor.

Kurgu, günümüz sorunlarından biri olan çevre sorunu üzerine kuruluyor. Çanakkale’ye köprü yapılacağı haberinin yayılmasıyla birlikte özel şirketlerin harekete geçip civardaki arazileri toplama yarışına girmesiyle başlıyor. Miras olarak kalmış bu arazinin ortaya çıkışı ve organik tarım yapmak için ülkeye geri dönmek isteyen Derin’in isteği eş zamanlı olunca da arazi satışından vazgeçerek doğa katline karşı verilen mücadelenin ilk adımları atılıyor. Bir anda bütün aileyi bir araya getiren bu mücadele ruhu eskiden yapılan hataları, saklanan sırları, vefasızlıkları temize çekerek her şeyin yeniden yazılmasına neden oluyor.

Kitabın girişinde yer alan Sabahattin Ali’nin İçimizdeki Şeytan romanından “Bu hayatın bir manası olmak icap ederdi. İnsan dünyaya sadece yemek, içmek, koynuna birisini alıp yatmak için gelmiş olamazdı. Daha büyük ve insanca bir sebep lazımdı.” Cümlesinin alıntılanması, okuyucuya elinde insanlık ve gelecek için verilen bir çevre mücadelesinin dolu dolu anlatılacağının haberini daha en başından veriyor.

Diğer bir yandan da üç ana karakter başta olmak üzere neredeyse bütün karakterlerin hayatlarında büyük değişimlere yol açan eski defterlerin açılması da okura, geçmişten gelen acılar ve sırlar eşliğinde aşkı, aile olmayı ve dostluğu sorgulayan birçok farklı ses sunuyor.

Acı çikolatanın damakta bıraktığı haz gibi bir okuma…

Kitap, doğa katliamına karşı verilen mücadele üzerinden şekilleniyor. Buna rağmen üç ana karakter anlatımıyla her yaşta olan aşkları, başarısız evlilikleri, aile ilişkilerini, dostlukları, kardeşliği, yarım kalmış ilişkileri, intikamları, anneliği, pişmanlıkları, yıllarca bir sırrın esareti altında yaşamanın zorluğunu ve en çok da her yaşın bir dönüm noktası olabileceğini vurguluyor. Bunlarla birlikte aslında hayatta geç kalınmışlık diye bir şeyin olmadığını okurun gözleri önünden sanki kendi hayatlarını izliyorlarmış gibi geçirtiyor.

Hayatın içine akıp karışacak olan bu olaylar gösterişsiz akıcılığın getirdiği bir sadelikle okurların hayatlarına sızarken kitabın adından yola çıkarak Dünya nasıl dönüyorsa her bir karakterin hayatı da öyle dönerek arkalarında birçok rengi bırakıyor ve önlerine çıkan birçok farklı rengi de öyle kucaklıyor. Tıpkı acı çikolatanın damakta bıraktığı haz gibi… Acıyla tatlının zıtlığı içinde yakalanan o eşsiz uyum gibi o kadar acının, hüznün ve kimsesizliğin içinde yakalanan mutluluk…

Kızını kaybetmiş bir anneye uzanan sımsıcak bir el, sevdiği adamın kurduğu hayalinin bir anda kendi gerçeğine dönüşmesinin getirdiği yol ayrımı, yıllar sonra açıklanan gerçeklerin getirdiği ferahlık, içindeki huzurun ansızın bir gümbürtüye dönüşmesi ve daha niceleriyle hepsinin sonunda kalan o renkler…

Kısaca, her yaştan okurun damağında farklı bir tat, hayatında farklı bir renk bırakacak acı çikolata tadında bir yaşanmışlıklar silsilesi…

Birbirine karışmış renkler gibiyiz…

Renklerle dolu bu anlatımı soluksuz okurken renklerin hayatımızdaki yerleri, hangi rengin bize ne çağrıştırdığı, bu kadar rengin içinden sadece tek bir renk mi olduğumuz hakkında birçok soru beliriveriyor akıllarda.

Hepimiz birer beyaz tablo gibiyiz aslında. O tabloyu hangi renklerle boyayacağımız ise dönen hayatlarımızın önümüze getirdiklerine bağlı olarak değişse de aslında hepimiz elimizde aynı renkleri tutuyoruz. Tek fark ise o renkleri ne zaman hangi fırça darbesiyle nasıl bir şiddette o tabloya savuracağımız oluyor.

Bazen hayatın köşesinde kalmayı seçerek hiçbir yerine dokunmadan o bembeyaz tabloyu olduğu gibi bırakmayı seçiyoruz bazen öyle bir an geliyor ki bütün yaşanmışlıkları silmek için bir kova siyah boyayı bir anda çarpıveriyoruz bazense geçmişten gelen birine izin veriyoruz küçük fırça darbeleriyle tablomuza kendi renklerini katması için…

Zaman geçiyor, yelkovan akrebi kovalıyor ve sonunda hepimiz mutlaka her rengin bir tonunu taşıyan kat kat boyanmış bir tabloya dönüşüyoruz. Sadece kimimizin sarı hüznünün üstü mor bir öfkeyle kaplı oluyorken kimimizin ki yeşil bir huzurla örtülmüş oluyor. Hikâyelerimiz farklı olsa da bıraktığı izler belki de bu sebepten dolayı aynı oluyor. O yüzden belki duyduğumuz her hikâye bize bir parça da olsa tanıdık gelip bizi alıp bir yerlere götürüyor; tıpkı Feride’nin Rüya’nın anlattıklarında kendini bulması gibi…

“Hayat ne tuhaf, daha neredeyse bir hafta öncesine kadar tanımadığım birisinin öyküsünü dinliyorum, onu dinlerken de kendi geçmişime yolculuk yapıyorum.”

İşte, sayfalar çevrildikçe  karakterlerin tablolarını doğa mucizesi o renklerle bazen nasıl boyadıklarına bazen de özlem duydukları eski renklerine kavuşmak için nasıl kazıdıklarına tanık oluyoruz.

Kısaca, birbirine karışmış renklerin nasıl farklı hikâyeler yazabileceğinin yanıtı bu kitap.

Belgin Bıyıkoğlu kimdir?

Diğer kitap incelemelerini okumak için tıklayın.