Her Günün Derdi Kendine – Antonio Fusco
İtalyan yazar Antonio Fusco’nun 2014’de yayımlanan ve 2017’de Yelda Gürlek’in dilimize kazandırdığı ve Yapı Kredi Yayınları tarafından basılan ilk kitabı Her Günün Derdi Kendine, sıkı bir polisiye roman. Fusco, polisiye alanında verilen Garfagnana ve Apoximeno ödüllerini bu kitabı ile 2014’de kucaklamış.
Ülke: İtalya
Türü: Polisiye
Okur Yaşı: Genel Yetişkin Okur Kitlesi
Hedef Kitle: Polisiye roman sevenler ve yeni polisiye yazarları keşfetmek isteyenler.
Sayfa Sayısı: 205 sayfa
Çevirmen: Yelda Gürlek
Çeviri: ☺️
İmla: ☺️
Ebat: 15 x 23 cm
İnceleme
Bir seri katil, beş küçük haksızlık
Derin bir uykuda gibi yaşayan İtalya’nın küçük bir yerleşim yeri Vettolini, Noel arifesinde çok da alışık olmadığı olaylara sahne olur. İlk cinayet öfkeli bir âşığın intikamını akıllara getirse de durumun hiç de öyle olmadığı kısa sürede anlaşılır. Peş peşe işlenmeye başlayan cinayetler şehri derinden sarsar. Bir sanat eseri gibi özenle hazırlanan bedenler ve mekânlar, sahneleme takıntısı olduğu aşikâr olan katilin imzası gibidir. Peki katil kimdir, bir filmi andıran cinayetleri işlemek için neden Vettolini’yi seçmiştir ve daha da önemlisi yarattığı bilmecelerle vermek istediği mesaj nedir?
Komiser Casabona
Soruşturmayı onlarca ölüm görmüş, deneyimli Komiser Casabona, yardımcısı Massimo ve Roma Emniyeti’nden Casabona’nın arkasını toplaması için gönderilen Cristina yürütür. Fusco’nun bu ilk romanında tanıştığımız Casabona, çok kez kaleme alınmış, iç dünyası karanlık, karamsar, kimseye bağlanamayan ve kök salamayan Amerikan tipi dedektiflerden çok farklı. Her şeyden önce yaşadığı küçük şehrin bir sakini ve ayrılmaz bir parçası. Henüz küçük bir çocukken karar verdiği ve tutkuyla bağlandığı mesleği, bugün artık kendi deyimi ile “diğer tarafında ne olduğunu çok iyi bildiği barikat şeritlerinin altından geçmek ve kötüyle karşılaşmaya gitmek” gibi sıradan bir işe dönüşmüş ve heyecanını kaybetmiş. İşte tam da mesleği rutin prosedürlerden ve tekrarlardan ibaret hâle gelmişken Vettolini’de peş peşe cinayetler işlenmeye başlar.
Komiser Casabona için bir noktadan sonra bu seri cinayetler birer adli vaka olmaktan çıkar. Kendisiyle, mesleğiyle ve aldığı kararlar ile hesaplaştığı kişisel bir meseleye döner.
“Bak Massimo, sana ne diyeceğim biliyor musun? Biz insanları kırmızı beyaz şeridi geçenler ve geçmesine izin verilmeyenler olarak da ikiye ayırmalıyız. Ben bu gece şeridi geçmesine izin verilmeyen herkesi kıskanıyorum, evlerine uyumaya gidiyorlar. Bu pis ölüm kokusu üzerlerine sinmemiş olarak.”
Mesleği boyunca hep Vettolini’de çalışmış, mütevazı ancak olaylar arasında başarıyla bağlantı kuran keskin zekâsı ile öne çıkan ve her hâli ile İtalyan olan Komiser Casabona tanışmaya değecek bir dedektif. Sherlock ya da Poirot gibi dünyaya nam salar mı bilinmez ama Fusco, başkarakterini mesleğinden edindiği tüm tecrübe ve bilgi ile donatmış. Bizlere de bunu başarı ile hissettiriyor.
Sanat, aksiyon ve kutsal metinlerin harmonisi
Fusco’nun kalemi, kitabın çevirmeni Yelda Gürlek’in de bir söyleşisinde ifade ettiği gibi, oldukça zarif. Tabii bunda çevirisiyle metnin akıp gitmesine olanak veren çevirmenin de rolü yadsınamaz. Kitapta sık sık betimlenen İtalya’nın eşsiz manzaraları ise okurda karşı konulamaz bir keşif isteği uyandırıyor.
Kitabı benim için en okunur kılan taraf sadece son sayfaya kadar düşmeyen tansiyon değil, tarihten, kutsal metinlerden ve sanattan beslenen hikâyesi de oldu.
“Hangi biriniz kaygılanmakla ömrünü bir anlık uzatabilir? O hâlde yarın için kaygılanmayın yarının kaygısı yarının olsun. Her günün derdi kendine yeter.”
Entelektüel referanslar almak polisiye bir roman ve seri katil tiplemesi için yeni bir fikir değil belki ama Fusco alt metinleri cinayetlerin içine başarıyla yerleştirerek okuyucuyu yakalamayı başarıyor ve beklediğimiz “ters köşe” sonla kitabı mutlu kapatmamızı sağlıyor.
Aranızda Her Günün Derdi Kendine kitabını okuyan var mı? Sizce kitabın en dikkat çekici mesajı neydi? Yorumlarda paylaşır mısınız?
Diğer kitap incelemelerini okumak için tıklayın.
Yorumlar
Henüz Bir Yorum Yok